i m here again!!

tektenomena

oi mpatsoi skotwsan to paidi
k to paidi skotwse tous mpatsous
.....mallon tous eunousixe.........

agape me se parakalw

xa! Bronx! mpam! Bronx!

diabaza ton pitsiriko...
k ekei arxisan ola.
mia fora k enan kairo, htan mia mikrh xwra.panta h8ele na einai megalh omws.kai pernage o kairos kai olo pio megalh ginotane stous allous kai olo pio mikrh se authn.k h entash megalwne.k oso phgaine mikraine diarkws.phgaine para pera k fountwne.fountwse kai para dipla. stasou k paradw8e.eides pws fountwse gurw gurw?auth einai h zwh.thn grapsame kanonika..mas fwnaze den mporw allo.thn grapsame kanonika san thn allh fora.kai den ma8ame.kala na pa8oume.8a ta spasoume ola.8a ksekinhsoume oloi ap to MHDEN.monoi mas ta kanoume ola.monoi mas ftasame ws edw.monoi mas kai pali. mono pou zoume oloi mazi!einai katanohto auto?
oloi mazi
se ola

A+P

''Oso ksafnika futrwnou toso grhgora diepontai apo thn autarkeia.''
O A kai h P sunantiountai mia nuxta epeita kai omologoun. thumountai to parelthon. sbhnoun to mellon.ksaplwnoun ston kanape twn asteriwn kai glufoun tis plhkes toys.toso akoumpista kormia. h kardies kratiountai sfixta.
O A kai h P exoun toso ksexwra muala.
O A einai kalos. skeftetai thn gluka ths kai den mporei na ths antistathei. einai egwisths. skeftetai thn eleutheria kai thn allh. thn pothei omws. to kserei pws den einai arketos. den thelei na einai ikanos. fobatai mhpws thn stigmh pou auth tha ton odhgei?
H P ponaei kai auth. einai sunexeia ekei. einai kalh? etsi leei autos. ton agapa polu. alla einai stenaxwrhmenh. ton perimenei na erthei me thn kardia tou. alla den ton exei dipla ths. den ton pisteuei oles tis fores.
O A thn epibebaiwnei.
O A kai h P suntiountai pali. etsi oneireuetai h P. ta akrodaxtula tous mplekontai. oi gnwrimes murodies anakateuontai. h nuxta einai glukeia.

oneirokriths III

Apogohteush me sunepairnei...
to keno megalwnei...k pouthena to shmadi...
o Septembrhs thlimenos kai xwris uposxeseis...
kai egw kapou ekei gurw na gurnaw xwris proorismo kai elpida gia to fws...
Den exw lampsh.
Den thn eixa pote.
Pws einai na exeis?
Den tha to mathw pote.

Papsane kai ta oneira pia...
Me ksexasan kai auta...

oneirokriths II

pou einai?
koimotan kai afhse to oneiro mou ekei....
kai twra pou ksupnhse...
ola einai parel8on?
....mporoun na agiksoun thn fouska tou aurio?

oneirokriths I

pou einai?
koimatai pali kai afhnei to oneiro tou mono ekei?

και ήρθε η γειτόνησα και μου πήρε τον αναπτήρα...

κύκλος κάτω από το πεύκο

Ένα κορμί σαν ξύλο που εχθές γουργούριζε γεμάτο ευχαρίστηση στην αγκαλιά μου.
Έρημο το περβάζι πια.
Η πριγκήπησσα Puffy δεν θα ξυπνήσει ποτέ.

Οι Μινιμοϊ μου

Ήταν έτσι τα πράγματα παλιότερα; Όλοι υποστηρίζουν πως όχι... Και όμως μια γιαγιά τις προάλλες ξεστόμισε πως οι άνθρωποι ήταν έτσι από πάντα, αφερέγγυοι και πονηροί, κακοί και εκμεταλευτές. Και η δικιά μου γιαγιά , που στα ογδονταπέντε φτάνει πια, μου πε να μην περιμένω τίποτα από κανέναν, όλοι την βόλεψή τους κοιτάνε. Είσαι παιδί και παίζεις με τους φίλους σου χωρίς έγνοιες και ξαφνικά μεγαλώνεις και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τους ίδιους φίλους που έχουν γίνει τώρα εχθροί... Δεν ξέρω τι φταίει για αυτό. Αντιμετωπίζεις παντού τα ίδια. Στην δουλειά δεν εκτιμούν τον μόχθο σου και δεν σέβονται την προσπάθεια σου να είσαι καλός υπάλληλος. Οι φίλοι σου δεν είναι πραγματικοί φίλοι και το καταλαβαίνεις στις δύσκολες στιγμές, αυτές που είναι γεμάτες ανασφάλειες και το μονο που επιζητάς είναι ενα απαλό άγγιγμα. Η σχέση σου αν υπάρχει είναι και αυτή προβληματική αφού μεταδίδονται σε αυτήν όλες οι εντάσεις της καθημερινότητας των δύο συντρόφων. Και αν δεν υπάρχει....εσύ επιδίδεσαι σε ...να δεις πως το διάβασα σε ένα περιοδικό...α! ναι σε one-night-stand διαρκείας, μέχρι κάποιος να δει πέρα από την επιφάνεια και να πιστέψει πως η ευτυχία του θα ρθει μόνο μέσα από σένα. Όλοι σου δίνουν υποσχέσεις που δεν έχουν σκοπό να τηρήσουν. Και εσύ είσαι αναγκασμένος να τρέχεις σαν το Σουμάχερ, προσπαθώντας να αποφύγεις τις συγκρούσεις στην πίστα. Μόνο που οι ανταγωνιστές είναι πολλοί και συνήθως δύσκολη η κούρσα. Απογοητεύομαι διαρκώς από όλα αυτά και προσπαθώ να μένω ζωντανή σε τούτη την περίεργη κοινωνία που θέλει μόνο να σε απομυζεί. Φτιάχνω λοιπόν τον δικό μου κόσμο, με όμορφη μουσική, χαρούμενα χρώματα που τα βλέπω μόνο εγώ και ανθρωπάκια με μυτερά αφτιά που πολεμάνε το κακό και αγαπάνε την πριγκήπισα τους...Έιναι όμορφα εκεί. Και όταν συναντώ κάποιον που αρχίζω να εκτιμώ, και τα μάτια του λάμπουν μόλις με βλέπει, του γνωρίζω τα ανθρωπάκια τούτα....

Το δίλημμα Μέρος 3ο

Τελικά τα παράτησα. Δεν ξαναπήγα και να πήγαινα όμως πάλι λάθος θα πήγαινα, ήταν σε άλλη πόλη κοντινή και βορεινή. Δεν νομίζω πως θα πάω ποτέ παρόλο που ξέρω που είναι αυτή την φορά.

Μίλαγα για αυτόν σε ένα φίλο μου το ίδιο πρωϊνό.

Και ήρθε η ώρα η μαγική
και άκουσα κάπου μια φωνή
εμένα να καλεί
και ήταν εκεί
χωρίς μαλλί
αδύνατος πολύ

Όμορφη εγώ σαν ξωτικό
που του λείπαν τα φτερά
και δεν είχε μαγικά.
Ποιό το νόημα λοιπόν
να τον ψάχνω σοριδόν;

Και μετά από όλα αυτά
τίποτα δεν έγινε πια.
Μήπως όμως τελικά,
είναι πεταχτά πολύ τα αφτιά;

Ήταν όμως μια χαρά και χαμόγελα πολλά
κι ας νομίζαν μια φορά πως δεν βγάζει μια λαλιά

Και κοιμήθηκα μετά και ονειρεύτηκα ξανά,
πως με ψάχνει όπου βρει
και με θέλει όλο και πιο πολύ

Ω! Δρουήδη !
Σε θερμοπαρακαλώ,
φέρε πίσω
το μαντζούνι το τρελό,
που με κάνει λαμπερή
και δώσμου ευχή,
το ίδιο σταυροδρόμι να ξαναδιαβεί
και να ξεστομίσει αυτό
που τόσο επιθυμώ!

Το καλοκαίρι μου

Το καλοκαιράκι... στην ακρογιαλιά...

δως μου ένα φιλάκι... και έλα πιο κοντά...





Η αναβίωση του εφηβικού έρωτα ήταν εκεί... με ρομαντικές βόλτες στην αμμουδιά και κρυφά φιλάκια πίσω από φράχτες.
...Μην μας δουν οι υπόλοιποι...
Κοκκινίσματα και ανατριχίλες, θολώνουν τα μάτια κάτω από τα αστέρια και περιμένεις την λαμπερή ουρίτσα για την ευχή σου κυνηγώντας το άπιαστο όνειρο, με το ξένο χέρι να ακουμπά την μέση σου τρυφερά. Ψάχνεις τους πειρατές σου σε σπηλιές με φουσκοθαλασσιά και νυχτερίδες να ξυπνάνε τρομαγμένες από τους απρόσμενους επισκέπτες.
Και εκεί παραδίπλα μια λευκή πάπια να κάνει παρέα σιωπηρή με ένα κουνέλι.
-Που θα πάμε το βραδάκι;
-Άκουσα πως δίπλα στην λίμνη έχει το στέκι της η γάτα και κερνάει ξάπλες. Πάμε εκεί. Θα μεθύσουμε με τα δελφίνια απόψε και που ξέρεις μπορεί η φίλη μας η χελωνίτσα να μας πει κουτσομπολιά για τον κόσμο της θάλασσας!
Ξυπνας το επόμενο πρωϊνό χαμογελώντας με τον σκοπό να τρυβελίζει το μυαλό σου, μπαίνεις στο μικρό φουσκωτο και φεύγεις από την μέση του πουθενά για την καθημερινότητά σου. Το απόγευμα πατάς ξανά στα ίδια μέρη, εκεί που ήσουν πριν... ξανά στην δουλειά, ξανά στην οικία σου και το μόνο που προσδοκάς είναι ένα τελευταίο όνειρο γλυκό, αποχαιρετιστήριο στις ξένοιαστες ηλιόλουστες λάμψεις των ματιών σου.


Εγώ κι εσύ...εσύ κι εγώ...

μόνοι πάνω στην γή...ω ω ω ω...

μόνοι στην Γη...

Καλημέρα μαμά, ναι μη με περιμένεις νωρίς, δουλεύω ως αργά σήμερα...

SOS

Μια φορά και έναν καιρό μια πανέμορφη πριγκήπισσα ήρθε να μείνει στο παλάτι μας. Ήταν από την Χώρα της Θάλασσας.

Έμενε στον τεράστιο κήπο μας.
H Paffy, η πριγκήπισσα έκανε πολλούς φίλους έδω στην Πόλη, φίλους που την επισκέπτονταν καθημερινά στον Κήπο μας.
Ήταν ωραίος αυτός ο κήπος, γεμάτος λουλούδια, μικρά δεντράκια, τριανταφυλλιές και που και που μανιτάρια. Είχε και παλιά έπιπλα και αγάλματα. Ωραίος χώρος για να παίζει κανείς!
Σιγά-σιγά οι φίλοι της πλήθαιναν. Και όσο αυτοί πλήθαιναν τόσο οι κακές μάγισσες που ζούσαν δίπλα στο μεγάλο παλάτι πρασίνιζαν από την κακία και τον φθόνο. Άρχισαν τις παρατηρήσεις οτι κάνουν θόρυβο και στην συνέχεια τις απειλές...
Απειλούσαν με κακόβουλα μαντζούνια και φίλτρα σατανικά που σκορπούν το θάνατο.


Σώστε αυτά τα πανέμορφα γατάκια! Βρείτε τους μια οικογένεια!Παρακαλώ επικοινωνείστε στο cutpary@hotmail.com

Το δίλημμα Μέρος 2ο

Πήγα.
Δεν ήταν εκεί.
Μήπως μου ΄πε ψέματα;
Πολύ πιθανό.
Μένει άλλο ένα σπίτι, εκεί στο Κέντρο του Κόσμου...
Ίσως πάω αυτή την βδομάδα, ίσως την επόμενη...
Δεν ξέρω...
Και είδα κάποιον ίδιο με αυτόν, σαν να ΄ταν αδερφός του, ή κάποιος φίλος του. Ξέρεις οι φίλοι μοιάζουν, σιγά-σιγά γίνονται ίδιοι. Στην αρχή ταιριάζουν οι χημείες τους, αυτή η αύρα που βγάζει το κορμί τους και στο τέλος δεν ξέρεις ποιόν από τους δύο βλέπεις.
Σταματήσαμε στην ίδια στάση. Δεν τον ακολούθησα. Ντράπηκα. Ήθελα να δω που πάει. Με είχε προσέξει στο τρένο.
Λες να ήταν το ίδιο τρένο που με πήγε σπίτι εκείνο το πρωϊνό;
Τον ένιωθα κοντά μου...αλλά αυτό το ΄φτιαξε το μυαλό μου μάλλον.
Πως νιώθεις κοντά έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις τίποτα γι αυτόν;
Και όμως ξέρεις αυτά που δεν ξέρουν οι φίλοι του, αυτά που δεν θα μάθουν ποτέ...
αυτά που είναι γραμμένα πάνω σου!
Ο ψίλος δύσκολα βγαίνει από τα άχυρα.
Ναι.
Αν είναι δικός μου, ο ψίλος θα βγει.
Είναι δικός μου όμως;

.....έχουμε τζαζέψει τελείως...;

• Εγώ δεν ξέρω από σολομό, εγώ κόρη καπετάνιου είμαι σε γαζάδικο....( στο Ζάππειο Μέγαρο σε event που διοργανώθηκε πρόσφατα, έπειτα από επίσκεψη σερβιτόρου με κομψό δίσκο με λιχουδιές)
• Η μάνα μου έχει δουλέψει τρία χρόνια στη ζωή της....σε εργοστάσιο με βάτες!!!( σε φιλική κουβεντούλα μεταξύ συνεργατών).
  
• Θα βάλω το πανάκριβο D&G κοστούμι μου*το πλήρωσα σε έξι άτοκες δόσεις με 70% έκπτωση, με τα pony-skin μοκασίνια μου...(Γιώργος από την Παλιά Κοκκινιά, σε φιλική κουβεντούλα μεταξύ συνεργατών επίσης)
• Δεσποινής θα ήθελα να σας ρωτήσω, αυτό το παππούτσι για πόσα κιλά βάρος έχει φτιαχτεί;( πελάτισα καταστήματος ένδυσης)
• Το παντελόνι αυτό για τι ύψος είναι, και κάτι ακόμα, μπορώ να το ταιριάξω με μπλούζα από περσυνή σεζόν; ( η ίδια πελάτισα, στο ίδιο κατάστημα και στην ίδια άλαλη πλέον πωλήτρια)
• Μη με βλέπεις εμένα έτσι...εγώ είμαι ξεκολιάρα....δώσε μου κάτι για ξεκολίαρες...( άλλη πελάτισα σε δοκιμαστηριο στο ίδιο κατάστημα σε αρσενικό πωλητή αυτή την φορά).
  

Η γλώσσα

Ανεμομαζώματα....

Πέμπτη σήμερα. Ξύπνησα πριν κανα δίωρο... Έφτιαξα καφέ, πήγα στον φούρνο και πήρα κουλούρια, από αυτά με το σουσάμι και ένα λουκουμά για την γιαγιά. Μου τα ζητάει κάθε πρωϊ.

Η γιαγιά είναι στα 80 περίπου, δεν ξέρω ακριβώς, αλλά δεν με νοιάζει κι όλας. Είναι από τις γιαγιάδες τις καλές, που σου κάνουν όλα τα χατίρια και σου λένε παραμύθια. Η δικιά μου μου έλεγε πολλά παραμύθια. Ιστορίες για ξωτικά και δράκους. Και τώρα έχει γίνει το αγαπημένο μου ξωτικό... Πεταχτά αφτάκια, στραβό στόμα, ρυτιδιασμένο πρόσωπο και χέρια χόμπιτ..ασχημομούρα και κάτι μάτια....τα δικά της και τα δικά μου...ίδια...μπλέ. Και πάντα φοράει μια μπλε σεμιζιέ ρομπίτσα με μικρά λουλουδάκια, μια μαντίλα καφέ στο κεφάλι και καφέ μάλλινες κάλτσες μέχρι το γόνατο για τα φίδια. Ακόμα και στην Αθήνα τα φοράει τα τσουραπάκια της.

-Στην Αθήνα δεν έχουμε φίδια γιαγιά.
-Παιδί μου παντού έχει φίδια. Στην Αθήνα φίδια είναι οι άνθρωποι.
-Αχ ρε γιαγιά...γιατί δεν μου το ΄λεγες νωρίτερα;

-Σου άρεσε γιαγιούλα ο λουκουμάς;
-Χιχι! Καλός ήταν...Αύριο θα μου ξαναφέρεις;
-Ότι θέλεις θα σου φέρω!
Πάω για διάβασμα τώρα γιαγιά και μετά θα έρθω να φτιάξω να φάμε, εντάξυ;
-Κάνε ότι θες παιδί μου.

...Φυσιολογία...σήμερα έχω αναπνευστικό και κυκλοφορικό. Πάντα με δυσκόλευαν αυτά.
Ποιός διαβάζει; Ε;
Αυτός που θέλει να παααάρει πτυχίοοοοο!
Να μπει σε μια θεσούλα στο δημόσιο, να τα παίρνει και μετά να κάθεται.
Ω! Ναι!
Αυτή είμαι εγώ. Εγώ και άλλα τόσα εκατομμύρια Ελλήνων.
Μόνο που εγώ όμως διαφέρω! Έτσι θέλω να πιστεύω.
Δεν είμαι σαν τους άλλους. Ή μήπως είμαι;
Πόσοι τελικά κάνουν αυτό που τους αρέσει και είναι ευτυχισμένοι;
Πφφφφφφφφ! Κανένας.

Anyway....Λέω να γίνω όμως. Έχω βρει την μυστική συνταγή της ευτυχίας...

Παίρνεις λοιπόν 600 σελίδες Φυσιολογίας Ζωϊκών Οργανισμών και τις κάνεις φύλλο και φτερό.
Μετά αποστηθίζεις 450 σελίδες Αναπτυξιακής Βιολογίας.
Ακολουθεί η Ζωολογία III και μετά σερβίρεις με λίγο Βιοηθική στο πλαϊ.
Το θεσπέσιο αυτό πιάτο συνοδεύεται με λίγο Θαλάσσια Οικολογία και ταιριάζει απίστευτα με Εφαρμοσμένη Μικροβιολογία.
Βέβαια οφείλω να προειδοποιήσω πως πρόκειται για μια εξαιρετικά δύσκολη συνταγή οσων αφορά την εφαρμογή της, αλλά το αποτέλεσμα δεν θα σας απογοητεύσει...
Σας εύχομαι Καλή Επιτυχία!

Το δίλημμα

Να πάω, ή να μην πάω;
Το σκέφτομαι εδώ και ένα μήνα.
Η αλήθεια είναι ότι έψαξα στην Μεγάλη Οδό που περνάει έξω από το Μεγάλο Πάρκο της Μεγάλης Πόλης στο Κέντρο του Κόσμου.
Αλλά δεν ήταν εκεί.
Δεν βρήκα πουθενά το σπίτι με τους τρείς ορόφους.
Μόνο αυτό μου είχε πει.
Μπορεί και να έλεγε ψέματα.
Έχω πληροφορίες και για άλλα δύο τέτοια σπίτια. Είναι σε μια περιοχή κοντά στο Κέντρο του Κόσμου.
Πρέπει όμως να πάω να τα δω από κοντά.
Να πάω;
Ή να μην πάω;
Άμα πάω, θα πάω μετά από καιρό. Δεν έχω χρόνο. Τον τρώει η καθημερινότητα.
Μήπως έιναι καλύτερα έτσι;
Όχι τίποτα άλλο, θα τρομάξει κι όλας. Σίγουρα θα σκεφτεί ότι είμαι τρελή.
Μια νεραϊδούλα όμως είμαι που θέλει να χορέψει στον αέρα, με το μαγικό ραβδί της να σκορπάει φεγγαρόσκονη....
Φεγγαρόσκονη τρελή

Ανία....
Μόνο το τεράστιο κουνούπι που μόλις μπήκε στο δωμάτιο, είναι ευτυχισμένο και διασκεδάζει.
Ετοιμάζεται να πιει το αίμα μου....
Πονοκέφαλος....
Για την Παρασκευή
Το πήγαινε-έλα και η πιθανή αποτυχία.
Θλίψη....
Που με ξέχασε τόσο γρήγορα.
Ένα κοκτέιλ στολισμένο με πολύχρωμα φρούτα....
Γρήγορα....
Αλκοόλ και χρώματα.
Γρήγορα.
να ξεχάσω και ΄γώ....

Παραμύθας : Τι κάνεις? Γράφεις τον επίλογο της μέρας?
Εγώ θα την τραβήξω απ' τα μαλλιά...
να βγάλω μονοπάτια λαμπερά σαν τα μαλλιά της,
με κρυμμένες νεραϊδες και πνεύματα μικρών θεών του δάσους,
να βρώ μια ιστορία ακόμα,
και να φτιάξω νέο ζωμό...
θα είναι για τις αϋπνίες μάλλον...



Νεραϊδούλα : Γράφω τις ιστορίες σου...
να μάθουν για τα όνειρά σου,
τους ζωμούς και τα μαγικά σου...
πάρε την νεραϊδόσκονή μου και χάσου στο δάσος δρουϊδη,
και όποιος θέλει θα σε βρεί
και θα ξεχάσει τα ξωτικά τα κακά,
αυτά με τα μεγάλα αφτιά...

Του παραμύθα μου.......

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό αγοράκι που ζούσε σε μια λιλιπούτια πολιτεία.
Ξεχωριστό παιδί για τους γονείς του, απλό για τους υπόλοιπους και μοναδικός χαρακτήρας για τον εαυτό του.
Μεγάλωσε χωρίς να μείνει ποτέ μόνος. Μόνος χωρίς τον μοναδικό του χαρακτήρα. Ξεμάκραινε πολλές φορές από τους υπόλοιπους, από την οικογένειά του όμως μόνο όταν έπρεπε.
Κάποια στιγμή άρχισε να νιώθει μόνος και από τον εαυτό του, ένιωθε πως απομακρύνεται από κει που βρίσκεται ο πραγματικός του χαρακτήρας.
Άρχισε να γυρνά εδώ και κει.
Κάποιοι τον παρότρυναν να πάει μαζί τους για να αποφύγει την μοναξιά του, μα αυτοί ήταν πιο μόνοι και από κάκτο σε έρημο.
Τους ακολουθούσε γιατί πίστευε οτι θα τους βοηθούσε να ξεφύγουν από την δικιά τους μοναξιά και να τον κάνουν να νιώσει και αυτός πάλι κοντά στον εαυτό του και κάπου ακόμα καλύτερα, να τον πάνε σε μέρη που δεν είχε ακόμα φανταστεί.
Μάταια προσπαθούσε να προσφέρει χαρά και παρέα. Όλοι είχαν ένα μυστικό δωματιάκι χωρίς φαντασία και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μόνο μια πόρτα, με κλειδαριά από μέσα που έμπαιναν και έμεναν μόνοι για ασφάλεια. Η μικρή ολόδική τους γυάλα. Περνούσε έτσι ο χρόνος τους. Το αγόρι τους φώναζε να μην μπαίνουν εκεί μέσα, γιατί έξω από κει όλα αλλάζουν και εκεί μέσα δεν άλλαζε τίποτα και αξίζει να είμαστε παρόντες στον χρόνο που κυλάει διαρκώς γύρω μας.
Φοβήθηκε...
Ώσπου του ρθε μια ιδέα.
Βρήκε και αυτός ένα τέτοιο δωματιάκι. Το γέμισε όμως με χρώματα, όνειρα, μουσικές και μεγάλα παράθυρα στην φαντασία. Μπήκε εκεί μέσα και πίστεψε οτι μπορεί να κάνει όσα ήθελε και δεν μπορούσε να κάνει παλιότερα. Σχεδίαζε, φανταζόταν και σκεφτόταν, και τα διοχέτευε όλα προς τα έξω, έξω από το μικρό του δωματιάκι με τα μεγάλα παράθυρα. Χρώματα προς όλες τις κατευθύνσεις και ένέργεια, πορτοκαλί ενέργεια.
Όλα έβγαιναν από τα μεγάλα παράθυρα και όλοι τα έβλεπαν.
Οι φίλοι του άλλαξαν σιγα-σιγά, ένιωθαν πως ήταν μια μεγάλη παρέα και έτρεχαν να βρεθούν και να κάνουν όνειρα.
Ξέχασαν όμως το αγόρι γιατί πίστευαν πως δεν ήταν σύμφωνος με τα δικά τους μικρά ασφαλισμένα δωματιάκια.
Και το αγόρι χάθηκε μέσα στην σφαίρα της φαντασίας και του ονείρου του, τροφοδοτώντας συνεχώς την μικρή πολιτεία με την θετική του ενέργεια και την ζωντάνια των χρωμάτων του. Μάλλον είχε βρεί τον εαυτό του και δεν ξαναβγήκε από εκεί. Βρήκε τον προορισμό του και ας νόμιζε πως ο εαυτός του ήταν πολύ μακρυά, ίσως σε άλλους κόσμους να εξελίσσεται και να δημιουργεί μαζί με φίλους ή με έναν ξεχωριστό χαρακτήρα σαν αυτόν...

Αναδυόμενη Αφροδίτη

Όμορφα που είναι τα γκρι γυαλιστερά λουστρίνια μου...


Όμορφα ήταν και πριν λίγο, για λίγο....

Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ...


Μα που είναι? Λες να ψάξω να τον βρώ?

Τα κατσικάκια λέει τα φροντίζουν
δεν τα πληγώνουν
τα προσέχουν
Τα κατσικάκια είναι είδος προς εξαφάνιση

Το μικρό καλειδοσκόπιο

Η νεραιδούλα έψαχνε μέρες...
ώσπου βρήκε τον κακό μάγο.
Και πήρε πίσω το αγαπημένο της μανιτάρι.

Έφυγε τρέχοντας για την χώρα της.
Φοβόταν ότι αυτός θα την πλανέψει πάλι.

Και όταν έφτασε στο δάσος με τα περιστέρια, άνοιξε την χούφτα της και το κοίταξε.
Κάτι του έλειπε.
Κάτω από το κίτρινο καπέλο του, άδειο.

Ο κακός μάγος πήρε την καρδιά του.
Η θλίψη την πλημμύρησε.

Και ήρθε ο φίλος της το ξωτικό. Της μίλησε και αυτή κατάλαβε.
Την κακία του μάγου, την ύπαρξη και άλλων μάγων, την αναμονή... μέχρι την αναγέννηση... μέχρι την επιστροφή...

Τα Λευκά Μπαλόνια


Άνχος....πολύ άνχος....
Τι συμβαίνει αυτές τις μέρες; Ούτε μια καλημέρα.....τρέχω στο κινητό. Τίποτα.
12:00....Πάω πίσω στο inox κουζινάκι και....ούτε ένα μήνυμα. Ούτε ένας πελάτης.
13:00. Απογραφή....καλτσάκια ριγέ, καλτσάκια κοντά, κάλτσε ψηλές, κάλτσες αντρικές, κάλτσες γυναικείες....νούμερα...16,23,17,19.
14:00. Τσιγάρο. Πλάθω σιγά-σιγά τον καπνό και τίποτα. Το κινητό δείχνει μόνο την ώρα...
15:00. 5 small, 3 medium, 1 large....γουλιά καφέ.
16:00. Σημαδεύω τον αριθμό και κλήση...-Γεια σου. Στις 22:00 θα σε πάρω.
Περνάνε οι ώρες σαν δευτερόλεπτα.
20:22 Κλήση. Δεν το προλαβαίνω. Μήνυμα.Παρε με όταν σχολάσεις. Περιμένω 10 λεπτά. Μην νομίζει οτι πεθαίνω....τα προσχήματα.
20:28. Έρχομαι να σε πάρω...
Τυλίγω το κασκόλ γύρω μου, βάζω lipgloss, μασάω τσίχλα με γεύση τυποποιημένου φρουταλιζέ προφυλακτικού και περιμένω στην γωνία.
22:45 ο άπλητος ξανθούλης με το ερήπιο έρχεται. Φιλάκι... Δεύτερο φιλάκι...Πετάω το τσιγάρο και ανεβαίνω στο διαλυμένο gliter δίκυκλο...
22:55 Λευκά Μπαλόνια. Ένα πορτό και μία ξανθιά μισόλιτρη draft...
21:10...
23:28 Τζαμάρει την ελίτσα μου.
00:04 Δεύτερο σφηνάκι τεκίλα και σφηνάκι πορτό.
-Σου αρέσω γιατί είμαι ωραία; Αυτό είναι μόνο;
-θα χαθείς άμα μιλήσω. Μου αρέσεις για το πλατύ σου στόμα και τα μαλλιά σου που πετάνε
-Εμένα μου αρέσει που φιλάς την ελίτσα μου
-Και η ελίτσα σου τα κάνει να 'ναι πιο γαλάζια...
00:22 -Ναι..φωτογράφος είμαι, σχέδια..,ταινίες μικρού μήκους....Εσύ; Τι κάνεις;
00:26 -Γράφω...Μην κοιτάς.
00:26:05 -Πάω Πάσο.

blackwidow

....τους μαζεύω σαν έντομα γύρω μου
δίχως να κουνήσω δαχτυλάκι
με ένα βλεμμα μόνο...
ρωτήστε τον καλό μου φίλο Nightwalker...
δεν τον έχω δεί ποτέ,
ελπίζω στις μέρες του Πάσχα...