Το δίλημμα Μέρος 2ο

Πήγα.
Δεν ήταν εκεί.
Μήπως μου ΄πε ψέματα;
Πολύ πιθανό.
Μένει άλλο ένα σπίτι, εκεί στο Κέντρο του Κόσμου...
Ίσως πάω αυτή την βδομάδα, ίσως την επόμενη...
Δεν ξέρω...
Και είδα κάποιον ίδιο με αυτόν, σαν να ΄ταν αδερφός του, ή κάποιος φίλος του. Ξέρεις οι φίλοι μοιάζουν, σιγά-σιγά γίνονται ίδιοι. Στην αρχή ταιριάζουν οι χημείες τους, αυτή η αύρα που βγάζει το κορμί τους και στο τέλος δεν ξέρεις ποιόν από τους δύο βλέπεις.
Σταματήσαμε στην ίδια στάση. Δεν τον ακολούθησα. Ντράπηκα. Ήθελα να δω που πάει. Με είχε προσέξει στο τρένο.
Λες να ήταν το ίδιο τρένο που με πήγε σπίτι εκείνο το πρωϊνό;
Τον ένιωθα κοντά μου...αλλά αυτό το ΄φτιαξε το μυαλό μου μάλλον.
Πως νιώθεις κοντά έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις τίποτα γι αυτόν;
Και όμως ξέρεις αυτά που δεν ξέρουν οι φίλοι του, αυτά που δεν θα μάθουν ποτέ...
αυτά που είναι γραμμένα πάνω σου!
Ο ψίλος δύσκολα βγαίνει από τα άχυρα.
Ναι.
Αν είναι δικός μου, ο ψίλος θα βγει.
Είναι δικός μου όμως;