Το δίλημμα Μέρος 2ο

Πήγα.
Δεν ήταν εκεί.
Μήπως μου ΄πε ψέματα;
Πολύ πιθανό.
Μένει άλλο ένα σπίτι, εκεί στο Κέντρο του Κόσμου...
Ίσως πάω αυτή την βδομάδα, ίσως την επόμενη...
Δεν ξέρω...
Και είδα κάποιον ίδιο με αυτόν, σαν να ΄ταν αδερφός του, ή κάποιος φίλος του. Ξέρεις οι φίλοι μοιάζουν, σιγά-σιγά γίνονται ίδιοι. Στην αρχή ταιριάζουν οι χημείες τους, αυτή η αύρα που βγάζει το κορμί τους και στο τέλος δεν ξέρεις ποιόν από τους δύο βλέπεις.
Σταματήσαμε στην ίδια στάση. Δεν τον ακολούθησα. Ντράπηκα. Ήθελα να δω που πάει. Με είχε προσέξει στο τρένο.
Λες να ήταν το ίδιο τρένο που με πήγε σπίτι εκείνο το πρωϊνό;
Τον ένιωθα κοντά μου...αλλά αυτό το ΄φτιαξε το μυαλό μου μάλλον.
Πως νιώθεις κοντά έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις τίποτα γι αυτόν;
Και όμως ξέρεις αυτά που δεν ξέρουν οι φίλοι του, αυτά που δεν θα μάθουν ποτέ...
αυτά που είναι γραμμένα πάνω σου!
Ο ψίλος δύσκολα βγαίνει από τα άχυρα.
Ναι.
Αν είναι δικός μου, ο ψίλος θα βγει.
Είναι δικός μου όμως;

.....έχουμε τζαζέψει τελείως...;

• Εγώ δεν ξέρω από σολομό, εγώ κόρη καπετάνιου είμαι σε γαζάδικο....( στο Ζάππειο Μέγαρο σε event που διοργανώθηκε πρόσφατα, έπειτα από επίσκεψη σερβιτόρου με κομψό δίσκο με λιχουδιές)
• Η μάνα μου έχει δουλέψει τρία χρόνια στη ζωή της....σε εργοστάσιο με βάτες!!!( σε φιλική κουβεντούλα μεταξύ συνεργατών).
  
• Θα βάλω το πανάκριβο D&G κοστούμι μου*το πλήρωσα σε έξι άτοκες δόσεις με 70% έκπτωση, με τα pony-skin μοκασίνια μου...(Γιώργος από την Παλιά Κοκκινιά, σε φιλική κουβεντούλα μεταξύ συνεργατών επίσης)
• Δεσποινής θα ήθελα να σας ρωτήσω, αυτό το παππούτσι για πόσα κιλά βάρος έχει φτιαχτεί;( πελάτισα καταστήματος ένδυσης)
• Το παντελόνι αυτό για τι ύψος είναι, και κάτι ακόμα, μπορώ να το ταιριάξω με μπλούζα από περσυνή σεζόν; ( η ίδια πελάτισα, στο ίδιο κατάστημα και στην ίδια άλαλη πλέον πωλήτρια)
• Μη με βλέπεις εμένα έτσι...εγώ είμαι ξεκολιάρα....δώσε μου κάτι για ξεκολίαρες...( άλλη πελάτισα σε δοκιμαστηριο στο ίδιο κατάστημα σε αρσενικό πωλητή αυτή την φορά).
  

Η γλώσσα

Ανεμομαζώματα....

Πέμπτη σήμερα. Ξύπνησα πριν κανα δίωρο... Έφτιαξα καφέ, πήγα στον φούρνο και πήρα κουλούρια, από αυτά με το σουσάμι και ένα λουκουμά για την γιαγιά. Μου τα ζητάει κάθε πρωϊ.

Η γιαγιά είναι στα 80 περίπου, δεν ξέρω ακριβώς, αλλά δεν με νοιάζει κι όλας. Είναι από τις γιαγιάδες τις καλές, που σου κάνουν όλα τα χατίρια και σου λένε παραμύθια. Η δικιά μου μου έλεγε πολλά παραμύθια. Ιστορίες για ξωτικά και δράκους. Και τώρα έχει γίνει το αγαπημένο μου ξωτικό... Πεταχτά αφτάκια, στραβό στόμα, ρυτιδιασμένο πρόσωπο και χέρια χόμπιτ..ασχημομούρα και κάτι μάτια....τα δικά της και τα δικά μου...ίδια...μπλέ. Και πάντα φοράει μια μπλε σεμιζιέ ρομπίτσα με μικρά λουλουδάκια, μια μαντίλα καφέ στο κεφάλι και καφέ μάλλινες κάλτσες μέχρι το γόνατο για τα φίδια. Ακόμα και στην Αθήνα τα φοράει τα τσουραπάκια της.

-Στην Αθήνα δεν έχουμε φίδια γιαγιά.
-Παιδί μου παντού έχει φίδια. Στην Αθήνα φίδια είναι οι άνθρωποι.
-Αχ ρε γιαγιά...γιατί δεν μου το ΄λεγες νωρίτερα;

-Σου άρεσε γιαγιούλα ο λουκουμάς;
-Χιχι! Καλός ήταν...Αύριο θα μου ξαναφέρεις;
-Ότι θέλεις θα σου φέρω!
Πάω για διάβασμα τώρα γιαγιά και μετά θα έρθω να φτιάξω να φάμε, εντάξυ;
-Κάνε ότι θες παιδί μου.

...Φυσιολογία...σήμερα έχω αναπνευστικό και κυκλοφορικό. Πάντα με δυσκόλευαν αυτά.
Ποιός διαβάζει; Ε;
Αυτός που θέλει να παααάρει πτυχίοοοοο!
Να μπει σε μια θεσούλα στο δημόσιο, να τα παίρνει και μετά να κάθεται.
Ω! Ναι!
Αυτή είμαι εγώ. Εγώ και άλλα τόσα εκατομμύρια Ελλήνων.
Μόνο που εγώ όμως διαφέρω! Έτσι θέλω να πιστεύω.
Δεν είμαι σαν τους άλλους. Ή μήπως είμαι;
Πόσοι τελικά κάνουν αυτό που τους αρέσει και είναι ευτυχισμένοι;
Πφφφφφφφφ! Κανένας.

Anyway....Λέω να γίνω όμως. Έχω βρει την μυστική συνταγή της ευτυχίας...

Παίρνεις λοιπόν 600 σελίδες Φυσιολογίας Ζωϊκών Οργανισμών και τις κάνεις φύλλο και φτερό.
Μετά αποστηθίζεις 450 σελίδες Αναπτυξιακής Βιολογίας.
Ακολουθεί η Ζωολογία III και μετά σερβίρεις με λίγο Βιοηθική στο πλαϊ.
Το θεσπέσιο αυτό πιάτο συνοδεύεται με λίγο Θαλάσσια Οικολογία και ταιριάζει απίστευτα με Εφαρμοσμένη Μικροβιολογία.
Βέβαια οφείλω να προειδοποιήσω πως πρόκειται για μια εξαιρετικά δύσκολη συνταγή οσων αφορά την εφαρμογή της, αλλά το αποτέλεσμα δεν θα σας απογοητεύσει...
Σας εύχομαι Καλή Επιτυχία!

Το δίλημμα

Να πάω, ή να μην πάω;
Το σκέφτομαι εδώ και ένα μήνα.
Η αλήθεια είναι ότι έψαξα στην Μεγάλη Οδό που περνάει έξω από το Μεγάλο Πάρκο της Μεγάλης Πόλης στο Κέντρο του Κόσμου.
Αλλά δεν ήταν εκεί.
Δεν βρήκα πουθενά το σπίτι με τους τρείς ορόφους.
Μόνο αυτό μου είχε πει.
Μπορεί και να έλεγε ψέματα.
Έχω πληροφορίες και για άλλα δύο τέτοια σπίτια. Είναι σε μια περιοχή κοντά στο Κέντρο του Κόσμου.
Πρέπει όμως να πάω να τα δω από κοντά.
Να πάω;
Ή να μην πάω;
Άμα πάω, θα πάω μετά από καιρό. Δεν έχω χρόνο. Τον τρώει η καθημερινότητα.
Μήπως έιναι καλύτερα έτσι;
Όχι τίποτα άλλο, θα τρομάξει κι όλας. Σίγουρα θα σκεφτεί ότι είμαι τρελή.
Μια νεραϊδούλα όμως είμαι που θέλει να χορέψει στον αέρα, με το μαγικό ραβδί της να σκορπάει φεγγαρόσκονη....
Φεγγαρόσκονη τρελή

Ανία....
Μόνο το τεράστιο κουνούπι που μόλις μπήκε στο δωμάτιο, είναι ευτυχισμένο και διασκεδάζει.
Ετοιμάζεται να πιει το αίμα μου....
Πονοκέφαλος....
Για την Παρασκευή
Το πήγαινε-έλα και η πιθανή αποτυχία.
Θλίψη....
Που με ξέχασε τόσο γρήγορα.
Ένα κοκτέιλ στολισμένο με πολύχρωμα φρούτα....
Γρήγορα....
Αλκοόλ και χρώματα.
Γρήγορα.
να ξεχάσω και ΄γώ....

Παραμύθας : Τι κάνεις? Γράφεις τον επίλογο της μέρας?
Εγώ θα την τραβήξω απ' τα μαλλιά...
να βγάλω μονοπάτια λαμπερά σαν τα μαλλιά της,
με κρυμμένες νεραϊδες και πνεύματα μικρών θεών του δάσους,
να βρώ μια ιστορία ακόμα,
και να φτιάξω νέο ζωμό...
θα είναι για τις αϋπνίες μάλλον...



Νεραϊδούλα : Γράφω τις ιστορίες σου...
να μάθουν για τα όνειρά σου,
τους ζωμούς και τα μαγικά σου...
πάρε την νεραϊδόσκονή μου και χάσου στο δάσος δρουϊδη,
και όποιος θέλει θα σε βρεί
και θα ξεχάσει τα ξωτικά τα κακά,
αυτά με τα μεγάλα αφτιά...

Του παραμύθα μου.......

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό αγοράκι που ζούσε σε μια λιλιπούτια πολιτεία.
Ξεχωριστό παιδί για τους γονείς του, απλό για τους υπόλοιπους και μοναδικός χαρακτήρας για τον εαυτό του.
Μεγάλωσε χωρίς να μείνει ποτέ μόνος. Μόνος χωρίς τον μοναδικό του χαρακτήρα. Ξεμάκραινε πολλές φορές από τους υπόλοιπους, από την οικογένειά του όμως μόνο όταν έπρεπε.
Κάποια στιγμή άρχισε να νιώθει μόνος και από τον εαυτό του, ένιωθε πως απομακρύνεται από κει που βρίσκεται ο πραγματικός του χαρακτήρας.
Άρχισε να γυρνά εδώ και κει.
Κάποιοι τον παρότρυναν να πάει μαζί τους για να αποφύγει την μοναξιά του, μα αυτοί ήταν πιο μόνοι και από κάκτο σε έρημο.
Τους ακολουθούσε γιατί πίστευε οτι θα τους βοηθούσε να ξεφύγουν από την δικιά τους μοναξιά και να τον κάνουν να νιώσει και αυτός πάλι κοντά στον εαυτό του και κάπου ακόμα καλύτερα, να τον πάνε σε μέρη που δεν είχε ακόμα φανταστεί.
Μάταια προσπαθούσε να προσφέρει χαρά και παρέα. Όλοι είχαν ένα μυστικό δωματιάκι χωρίς φαντασία και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μόνο μια πόρτα, με κλειδαριά από μέσα που έμπαιναν και έμεναν μόνοι για ασφάλεια. Η μικρή ολόδική τους γυάλα. Περνούσε έτσι ο χρόνος τους. Το αγόρι τους φώναζε να μην μπαίνουν εκεί μέσα, γιατί έξω από κει όλα αλλάζουν και εκεί μέσα δεν άλλαζε τίποτα και αξίζει να είμαστε παρόντες στον χρόνο που κυλάει διαρκώς γύρω μας.
Φοβήθηκε...
Ώσπου του ρθε μια ιδέα.
Βρήκε και αυτός ένα τέτοιο δωματιάκι. Το γέμισε όμως με χρώματα, όνειρα, μουσικές και μεγάλα παράθυρα στην φαντασία. Μπήκε εκεί μέσα και πίστεψε οτι μπορεί να κάνει όσα ήθελε και δεν μπορούσε να κάνει παλιότερα. Σχεδίαζε, φανταζόταν και σκεφτόταν, και τα διοχέτευε όλα προς τα έξω, έξω από το μικρό του δωματιάκι με τα μεγάλα παράθυρα. Χρώματα προς όλες τις κατευθύνσεις και ένέργεια, πορτοκαλί ενέργεια.
Όλα έβγαιναν από τα μεγάλα παράθυρα και όλοι τα έβλεπαν.
Οι φίλοι του άλλαξαν σιγα-σιγά, ένιωθαν πως ήταν μια μεγάλη παρέα και έτρεχαν να βρεθούν και να κάνουν όνειρα.
Ξέχασαν όμως το αγόρι γιατί πίστευαν πως δεν ήταν σύμφωνος με τα δικά τους μικρά ασφαλισμένα δωματιάκια.
Και το αγόρι χάθηκε μέσα στην σφαίρα της φαντασίας και του ονείρου του, τροφοδοτώντας συνεχώς την μικρή πολιτεία με την θετική του ενέργεια και την ζωντάνια των χρωμάτων του. Μάλλον είχε βρεί τον εαυτό του και δεν ξαναβγήκε από εκεί. Βρήκε τον προορισμό του και ας νόμιζε πως ο εαυτός του ήταν πολύ μακρυά, ίσως σε άλλους κόσμους να εξελίσσεται και να δημιουργεί μαζί με φίλους ή με έναν ξεχωριστό χαρακτήρα σαν αυτόν...

Αναδυόμενη Αφροδίτη