Το δίλημμα Μέρος 3ο

Τελικά τα παράτησα. Δεν ξαναπήγα και να πήγαινα όμως πάλι λάθος θα πήγαινα, ήταν σε άλλη πόλη κοντινή και βορεινή. Δεν νομίζω πως θα πάω ποτέ παρόλο που ξέρω που είναι αυτή την φορά.

Μίλαγα για αυτόν σε ένα φίλο μου το ίδιο πρωϊνό.

Και ήρθε η ώρα η μαγική
και άκουσα κάπου μια φωνή
εμένα να καλεί
και ήταν εκεί
χωρίς μαλλί
αδύνατος πολύ

Όμορφη εγώ σαν ξωτικό
που του λείπαν τα φτερά
και δεν είχε μαγικά.
Ποιό το νόημα λοιπόν
να τον ψάχνω σοριδόν;

Και μετά από όλα αυτά
τίποτα δεν έγινε πια.
Μήπως όμως τελικά,
είναι πεταχτά πολύ τα αφτιά;

Ήταν όμως μια χαρά και χαμόγελα πολλά
κι ας νομίζαν μια φορά πως δεν βγάζει μια λαλιά

Και κοιμήθηκα μετά και ονειρεύτηκα ξανά,
πως με ψάχνει όπου βρει
και με θέλει όλο και πιο πολύ

Ω! Δρουήδη !
Σε θερμοπαρακαλώ,
φέρε πίσω
το μαντζούνι το τρελό,
που με κάνει λαμπερή
και δώσμου ευχή,
το ίδιο σταυροδρόμι να ξαναδιαβεί
και να ξεστομίσει αυτό
που τόσο επιθυμώ!