κύκλος κάτω από το πεύκο

Ένα κορμί σαν ξύλο που εχθές γουργούριζε γεμάτο ευχαρίστηση στην αγκαλιά μου.
Έρημο το περβάζι πια.
Η πριγκήπησσα Puffy δεν θα ξυπνήσει ποτέ.

Οι Μινιμοϊ μου

Ήταν έτσι τα πράγματα παλιότερα; Όλοι υποστηρίζουν πως όχι... Και όμως μια γιαγιά τις προάλλες ξεστόμισε πως οι άνθρωποι ήταν έτσι από πάντα, αφερέγγυοι και πονηροί, κακοί και εκμεταλευτές. Και η δικιά μου γιαγιά , που στα ογδονταπέντε φτάνει πια, μου πε να μην περιμένω τίποτα από κανέναν, όλοι την βόλεψή τους κοιτάνε. Είσαι παιδί και παίζεις με τους φίλους σου χωρίς έγνοιες και ξαφνικά μεγαλώνεις και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τους ίδιους φίλους που έχουν γίνει τώρα εχθροί... Δεν ξέρω τι φταίει για αυτό. Αντιμετωπίζεις παντού τα ίδια. Στην δουλειά δεν εκτιμούν τον μόχθο σου και δεν σέβονται την προσπάθεια σου να είσαι καλός υπάλληλος. Οι φίλοι σου δεν είναι πραγματικοί φίλοι και το καταλαβαίνεις στις δύσκολες στιγμές, αυτές που είναι γεμάτες ανασφάλειες και το μονο που επιζητάς είναι ενα απαλό άγγιγμα. Η σχέση σου αν υπάρχει είναι και αυτή προβληματική αφού μεταδίδονται σε αυτήν όλες οι εντάσεις της καθημερινότητας των δύο συντρόφων. Και αν δεν υπάρχει....εσύ επιδίδεσαι σε ...να δεις πως το διάβασα σε ένα περιοδικό...α! ναι σε one-night-stand διαρκείας, μέχρι κάποιος να δει πέρα από την επιφάνεια και να πιστέψει πως η ευτυχία του θα ρθει μόνο μέσα από σένα. Όλοι σου δίνουν υποσχέσεις που δεν έχουν σκοπό να τηρήσουν. Και εσύ είσαι αναγκασμένος να τρέχεις σαν το Σουμάχερ, προσπαθώντας να αποφύγεις τις συγκρούσεις στην πίστα. Μόνο που οι ανταγωνιστές είναι πολλοί και συνήθως δύσκολη η κούρσα. Απογοητεύομαι διαρκώς από όλα αυτά και προσπαθώ να μένω ζωντανή σε τούτη την περίεργη κοινωνία που θέλει μόνο να σε απομυζεί. Φτιάχνω λοιπόν τον δικό μου κόσμο, με όμορφη μουσική, χαρούμενα χρώματα που τα βλέπω μόνο εγώ και ανθρωπάκια με μυτερά αφτιά που πολεμάνε το κακό και αγαπάνε την πριγκήπισα τους...Έιναι όμορφα εκεί. Και όταν συναντώ κάποιον που αρχίζω να εκτιμώ, και τα μάτια του λάμπουν μόλις με βλέπει, του γνωρίζω τα ανθρωπάκια τούτα....