Του παραμύθα μου.......

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό αγοράκι που ζούσε σε μια λιλιπούτια πολιτεία.
Ξεχωριστό παιδί για τους γονείς του, απλό για τους υπόλοιπους και μοναδικός χαρακτήρας για τον εαυτό του.
Μεγάλωσε χωρίς να μείνει ποτέ μόνος. Μόνος χωρίς τον μοναδικό του χαρακτήρα. Ξεμάκραινε πολλές φορές από τους υπόλοιπους, από την οικογένειά του όμως μόνο όταν έπρεπε.
Κάποια στιγμή άρχισε να νιώθει μόνος και από τον εαυτό του, ένιωθε πως απομακρύνεται από κει που βρίσκεται ο πραγματικός του χαρακτήρας.
Άρχισε να γυρνά εδώ και κει.
Κάποιοι τον παρότρυναν να πάει μαζί τους για να αποφύγει την μοναξιά του, μα αυτοί ήταν πιο μόνοι και από κάκτο σε έρημο.
Τους ακολουθούσε γιατί πίστευε οτι θα τους βοηθούσε να ξεφύγουν από την δικιά τους μοναξιά και να τον κάνουν να νιώσει και αυτός πάλι κοντά στον εαυτό του και κάπου ακόμα καλύτερα, να τον πάνε σε μέρη που δεν είχε ακόμα φανταστεί.
Μάταια προσπαθούσε να προσφέρει χαρά και παρέα. Όλοι είχαν ένα μυστικό δωματιάκι χωρίς φαντασία και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μόνο μια πόρτα, με κλειδαριά από μέσα που έμπαιναν και έμεναν μόνοι για ασφάλεια. Η μικρή ολόδική τους γυάλα. Περνούσε έτσι ο χρόνος τους. Το αγόρι τους φώναζε να μην μπαίνουν εκεί μέσα, γιατί έξω από κει όλα αλλάζουν και εκεί μέσα δεν άλλαζε τίποτα και αξίζει να είμαστε παρόντες στον χρόνο που κυλάει διαρκώς γύρω μας.
Φοβήθηκε...
Ώσπου του ρθε μια ιδέα.
Βρήκε και αυτός ένα τέτοιο δωματιάκι. Το γέμισε όμως με χρώματα, όνειρα, μουσικές και μεγάλα παράθυρα στην φαντασία. Μπήκε εκεί μέσα και πίστεψε οτι μπορεί να κάνει όσα ήθελε και δεν μπορούσε να κάνει παλιότερα. Σχεδίαζε, φανταζόταν και σκεφτόταν, και τα διοχέτευε όλα προς τα έξω, έξω από το μικρό του δωματιάκι με τα μεγάλα παράθυρα. Χρώματα προς όλες τις κατευθύνσεις και ένέργεια, πορτοκαλί ενέργεια.
Όλα έβγαιναν από τα μεγάλα παράθυρα και όλοι τα έβλεπαν.
Οι φίλοι του άλλαξαν σιγα-σιγά, ένιωθαν πως ήταν μια μεγάλη παρέα και έτρεχαν να βρεθούν και να κάνουν όνειρα.
Ξέχασαν όμως το αγόρι γιατί πίστευαν πως δεν ήταν σύμφωνος με τα δικά τους μικρά ασφαλισμένα δωματιάκια.
Και το αγόρι χάθηκε μέσα στην σφαίρα της φαντασίας και του ονείρου του, τροφοδοτώντας συνεχώς την μικρή πολιτεία με την θετική του ενέργεια και την ζωντάνια των χρωμάτων του. Μάλλον είχε βρεί τον εαυτό του και δεν ξαναβγήκε από εκεί. Βρήκε τον προορισμό του και ας νόμιζε πως ο εαυτός του ήταν πολύ μακρυά, ίσως σε άλλους κόσμους να εξελίσσεται και να δημιουργεί μαζί με φίλους ή με έναν ξεχωριστό χαρακτήρα σαν αυτόν...